 |
| |
| Het is een rare tijd |
Mijn naam is Esther Vreman, en mijn werk als cliëntondersteuner voor de regio IJmond is heel wat veranderd. Dat het een rare tijd is, hoor je overal. We houden allemaal 1,5 meter afstand, werken zoveel mogelijk vanuit huis en een gesprek samen aan tafel met een cliënt zit er ook al een paar maanden niet in. Sinds een paar weken hebben we spatschermen in de spreekkamer en is een gesprek wel weer mogelijk als de nood daartoe hoog is.
En hoe ziet het werk er nu dan uit?
In plaats van naar kantoor rijden, installeer ik me nu aan de eettafel. Laptop op twee dikke boeken (voor een goede hoogte van het beeldscherm), toetsenbord op schoot (voor ontspannen en goede lichaamshouding – gelukkig kan ik blind typen), kussentje in de rug (voor de juiste houding en steun) en dan kan het werk beginnen.
Een deel van ons werk is administratief. Telefoontjes plegen kan ook gewoon vanaf huis. Het aanvragen van wat dan ook is een stuk lastiger, want daarvoor heb je vaak een ondertekening op een of twee formulieren nodig. De grote printer, tevens scanner, staat op kantoor en ook niet alle cliënten hebben een printer. Maar ook hier zijn vaak wel weer wat oplossingen voor te vinden en in deze tijd is een akkoord via mail ook goed en is een handtekening niet altijd nodig. Iedereen is meedenkend en welwillend en samen komen we een eind.
De impact van een praatje
Maar onze cliënten vinden de huidige situatie ook lastig. Voor velen is het leven nu nog zwaarder dan anders. Bijvoorbeeld Johan* waarvoor we net via de Wmo ambulante begeleiding hadden geregeld. De indicatie kwam echt vlak voor alle maatregelen en de zorgverlener kon geen nieuwe trajecten opstarten, ook al was er mankracht beschikbaar. Johan vond het leven voor corona al zwaar, zonder dagbesteding, met weinig sociale contacten, niets leuks om handen en met financiële problemen. De ambulante begeleiding zou hem gaan helpen om zijn leven weer meer positieve inhoud te geven.
Voor corona was ik met hem vooral met zijn financiën bezig en zag ik ‘m zo eens in de maand op kantoor. Vlak voor corona leken de financiën goed geregeld. Ten tijde van corona heb ik Johan elke week gebeld. Gewoon even voor een praatje. Ik merkte dan dat hij aan het begin van het gesprek heel down klonk en aan het einde was zijn stem weer wat luchtiger en kon hij weer bedenken wat hij wel kon doen, in plaats van alleen maar zien wat er allemaal niet goed was. Daaraan merkte ik dat hij die wekelijkse telefoontjes nodig had om hem er doorheen te slepen. Zeker zolang de ambulante begeleiding niet kon starten.
Rust geven
Wanneer Johan een brief kreeg die hij niet begreep, maakte hij een foto en appte hij die naar mij. Zo kon ik ernaar kijken en hem uitleg geven en zo nodig de betreffende instantie bellen als er actie nodig was. Door de samenloop van alles, waarbij ook corona een rol speelde, ging het financieel weer slechter en heeft Johan de stap gezet om toch bewindvoering aan te vragen. Dit geeft hem nu rust. Wetende dat binnenkort iemand dat van hem overneemt. Daarnaast is ook de ambulante begeleiding inmiddels gestart, die elke week bij hem langs komt om te praten, maar ook om samen lekker een stukje te fietsen. Johan klinkt nu heel anders als ik hem bel en we hebben deze week daarom ook overgeslagen, in de wetenschap dat hij wel altijd mij mag appen en bellen als er wat is.
Collega contact
En dan het contact met collega’s. Ook dat is nu anders. Liep je voorheen even bij je collega binnen of kwam je elkaar spontaan tegen bij het koffiezetapparaat, nu moet je bewust de stap zetten tot contact. Het kan nog steeds en we doen het ook wel. Lang leve telefoon en Microsoft Teams. Maar – en dat hoor ik ook terug van collega’s – je doet het toch minder snel.
Geplande overleggen via Teams gaan trouwens goed. Uiteraard is het anders dan samen aan één tafel en de techniek laat ons wel eens in de steek, zeker bij grote groepen. Maar het kan. En juist een overleg met een kleine groep is zo handig in te plannen, omdat niemand ervoor hoeft te reizen. En het lijkt wel of het overleg dan toch net nog even gerichter is. Al is er – gelukkig – na afloop ook meestal nog wel even tijd voor ‘hoe gaat het nu met een ieder in deze rare tijd?’.
Esther Vreman
Cliëntondersteuner IJmond
*deze naam is in het kader van de privacy gefingeerd |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
